Via LinkedIn las ik een opiniestuk over het tonen van kwetsbaarheid op de werkvloer. Het was een aanklacht tegen de prestatiemaatschappij en de scheidslijn die er ontstaat tussen de ‘cans’ en de ‘cannots’. Anderzijds was het ook een oproep om of een verlangen naar kwetsbaarheid op de werkvloer. Ik maak via een wijde omweg een link naar het ZZP’er-schap.
Cans en cannots
Om te beginnen een toelichting op de cansen cannots. Het wordt mooi uitgelegd door de directeur van het Sociaal Planbureau Kim Putters. We hadden al de haves en have nots: mensen met (haves) of zonder (havenots) inkomen, werk of gezondheid. In de maatschappij waarin we leven en waar zelfredzaamheid norm is, krijgen we nu ook nog de cans en cannots: mensen die wel of juist niet voor zichzelf kunnen organiseren binnen de gezondheidszorg en sociale voorzieningen. Het is niet verwonderlijk dat in veel gevallen juist de havenots ook de cannots zijn en dat daarmee bij de meest kwetsbaren de problemen zich opstapelen. Los van de problemen voor deze groepen, de hoeveelheid inspanning en geld het vervolgens weer kost om deze op te lossen door diverse instanties is een indirect gevolg ook dat het het wantrouwen in instituties en overheid vergroot.
Link met je werk
Ja leuk dat verhaal over die cannots en havenots, maar wat heeft het met werk en het bestaan als ZZP’er te maken? Wel, de auteurs van het artikel, Inge Mutsaers en Stan van Peltzien momenteel nog een scheidslijn ontstaan: die tussen mensen met een ijzeren stress-syteem die mee kunnen komen in de cultuur van efficiency en zero tolerance voor fouten, en zij die dat niet kunnen. En zij die dat niet WILLEN.
Mensen die ervoor passen om alles beter en sneller te moeten doen, het eindeloos je prestaties zichtbaar maken (of die van je kinderen in een plusklasje). Ze noemen zichzelf want nots.
Have-to’s
Van Stan van Pelt las ik een column over en tevens aanklacht tegen de druk die universiteiten deze generatie wetenschappers oplegt met publicatie- en beurzenquota. Ze zijn echte have-to’s om maar hetzelfde jargon te blijven gebruiken. Meegezogen in het systeem, tegen beter weten in en tegen de klippen op publiceren en beurzen trachten te bemachtigen, onderling concurrerend met collega’s. Het probleem is echter dat je als individuele wetenschapper het systeem niet kunt aanpassen. Als ZZP’er kan dit gelukkig wel heel vaak.
Zeg eens nee
Op het werk je kwetsbaarheid tonen is een taboe bij veel organisaties. Best raar eigenlijk. Begrijp me niet verkeerd; ik vind dat je uit moet gaan van je kwaliteiten, dat je keihard moet werken en niet moet zaniken. Maar ben tevens van mening dat aangeven waar je grenzen en zwaktes liggen heel waardevol is. Mensen die niet durven toe te geven dat ze iets niet kunnen, dat ze het ergens niet mee eens zijn of dat ze zich in een bepaalde rol niet op hun plaats voelen, zullen echt geen topprestaties leveren. Los nog van de verhoogde kans op werkgerelateerde aandoeningen. En hé, waarom niet iemand deze taak laten uitvoeren die er wel helemaal geschikt voor is?!
Zelf aangeven
Er is een dunne lijn tussen iemand de ruimte bieden om te groeien en iemand te veel ruimte geven zodat hij of zij verzuipt. Je kunt van een opdrachtgever niet verwachten dat deze weet waar groei ophoudt en verzuipen begint. Daarvoor moet de ZZP’er zelf aangeven wat er wel en niet mogelijk is. Qua taken, qua tijd en qua ambitie.
Lees hier het opiniestuk De prestatiemaatschappij heeft tegengif nodig – van jou van Inge Mutsaers (bioloog en filosoof) en Stan van Pelt (neurowetenschapper en journalist).
Vivian Vertelt is een initiatief van administratiekantoor Buro Freecon gevestigd in Capelle aan den IJssel en Rotterdam. Meer info? www.administratiekantoorregiorotterdam.nl
Het bericht Kwetsbaarheid op de werkvloer verscheen eerst op Vivian Vertelt.
Source: freecon